Dunnerlüchting
An’n Häben trecken düster Wulken,
Sei trecken, schwarken, bülken, schwulken
As dat so schwulkt un grummelt sacht
Ward’t düster gråd as inne Nacht,
Dat süht dor hinnen mulmig ut,
O kiek doch mal nå buten rut.
Sonn Rägenbülk, dei lött all åhnen,
Dor treckt sik ornlich wat tausåmen
Un jederein süht dat wull priecker,
Dei Rägenbülk ward ümmer dicker.
Un wenn di denn up einmål dücht,
Dat dor nu wat an’n Häben lücht,
Denn stickt uns Petrus Füer an,
Wat man wiethen all seihen kann;
Sien Füer is wiet œwer’t Land,
As Wäderlüchten gaut bekannt.
Dei olle Petrus ward ganz krägel,
Nu schuuft hei dor båben Kägel,
Man hüürt sei ierst ganz liesing grummeln,
Bet sei denn ümmer luder rummeln,
Denn Wind lött hei dortau noch susen,
Ok ierste Druppen rünnerbrusen,
Doch Blicks un Donner sünd noch wiet,
Sei kåmen nich tau glieken Tied.
Denn ward dat Füer ümmer heller,
Schient inne Ogen ümmer greller
Un keemen’s beid mit einen Mål,
As Dunnerlüchting tau uns dål,
Måkt Dunnerlüchting all sihr bang,
Wi harrn an’t Hus kein Wäderstang.
Dat schlimme Wäder ward noch schlimmer
Un dorüm sitten wi as ümmer
Antreckt, as künnt’t up Reisen gåhn,
Wenn denn süll dei Blitz inschlåhn;
Un schlöcht hei in, kolt orrer hit,
Ok dei Popieren mœten mit
Un inn son lütten Kuffer fien
Harr Mudder denn Versicherungsschien,
Dat Stammbauk un all dei Popieren,
Dei in son'n Brandfall nödig wieren.
Kümmt dei Sünn denn wedder rut,
Is mierstens dat Gewidder ut
Un bläben sünd blot grote Pütten,
An dei vergnäucht dei Schwœrken sitten.
